
لیگنین، که مدتها به عنوان یک باقیمانده در فرآیند خمیر کاغذ سازی کرافت تلقی میشد، اکنون به عنوان یک منبع استراتژیک برای سوختهای کم کربن در حال ظهور است.
امروزه کارخانهها، لیگنین را برای تولید گرما و برق میسوزانند، ولی اکثر این کارخانهها مقدار بیشتری از آنچه نیاز دارند تولید میکنند و تقاضای خارجی به سرعت در حال افزایش است.
در اروپا، ۶ تا ۸ میلیون تن لیگنین هر ساله میتواند از مایع سیاه جدا شود بدون اینکه به شیمی کارخانه آسیب برساند. سرمایهگذاری لازم برای این کار کوچک است: با افزودن یک مرحله استخراج، کارخانهها میتوانند لیگنین اضافی را جدا کرده و آن را به صورت سودآور بفروشند.

خریدار نو ظهور، بازار لیگنول است که محصولی تصفیه شده از لیگنین است و برای تولید بیوگازولین و بیودیزل استفاده میشود. تامینکنندگان سوخت در جستجوی جایگزینهای مقیاسپذیر برای کربن فسیلی هستند، که این موضوع باعث میشود لیگنین و لیگنول به کالاهای قابل صادرات برای مناطق غنی از جنگل تبدیل شوند.
محدودیت اصلی، فناوری نیست بلکه عرضه است. بازارها آمادهاند، اما حجمهای فعلی محدود است. کارخانههایی که اولین حرکت را انجام دهند ممکن است قراردادهای بلند مدت در بازاری که احتمالا همچنان محدود خواهد ماند، به دست آورند.
باقیماندهای که زمانی به عنوان منبع انرژی داخلی ارزش داشت، اکنون میتواند به یک جریان درآمدی جدید تبدیل شود و دارایی در انتقال به سوختهای تجدیدپذیر باشد.
منبع: صنایع سلولزی ایران